Sessie twee

Week 6 

Locatie: Summer camp Wicosuta in New Hampshire

Reis: New Hampshire Fishercats baseball game, Portland 

Onze nieuwe kinderen zijn aangekomen! Sessie twee is van start gegaan! 

En wat is sessie twee relaxt maar tegelijkertijd ook extreem vermoeiend. We zitten hier nu al zes weken, niks is meer nieuw en de hele sessie is een herhaling. Het leuke aan de tweede sessie is dat de kinderen veel relaxter zijn dan de kinderen uit sessie 1. Ten eerste hebben wij in totaal 60 campers minder dan sessie 1 en de kinderen zijn allemaal op vakantie geweest dus ze zijn uitgerust en minder hyper. Het vermoeiende aan deze sessie is voornamelijk dat ik met mijn gedachten al bezig ben met mijn reis na het werk terwijl de kinderen hier nog maar een week zijn en we er nog 2,5 week tegenaan moeten. 

Mijn nieuwe bunk is ontzettend fijn. We zijn in totaal met 4 counselors en 12 kinderen. De kinderen zijn een jaartje ouder dan de kinderen van de vorige sessie dus ze zijn alweer een stuk zelfstandiger. Wat voor mij heel goed uitkomt omdat ik nu in een fase terecht gekomen ben waar een  chronische vermoeidheid redelijk terecht is. We zijn hier 24/7 aan het werk en dat is best een uitdaging om dat vol te houden voor 9 weken lang. Maar doordat de kinderen relaxt en zelfstandig zijn heb ik op meer momenten ook rust in plaats van dat ik de kinderen moet entertainen. 

Doordat we 60 kinderen minder hebben dan in sessie 1 zijn de tennis lessen ook veel rustiger. Wij hebben op de campus 10 tennis courts, 1 lower court met 4 tennisbanen, 2 upper courts waarvan een ook 4 tennisbanen heeft en de ander 2 tennisbanen. We hebben in sessie 1 weleens 6 tennisbanen gebruikt in een les uur. Nu staan we alleen nog maar op het lower court. De kinderen luisteren beter, zijn relaxter en ze hebben betere manieren. Zo krijg ik in deze sessie bijna na elke tennis les te horen: "Thank you for the tennis lesson coach Will!"

Zaterdag zijn we naar mijn eerste baseball game geweest! Mijn leeftijdsgroep had als avondactiviteit de New Hampshire Fishercats game op het programma staan. En ondanks dat we een uur heen en ook weer terug moesten rijden, en daardoor niet de hele wedstrijd konden zien, heb ik genoten. Baseball is zo leuk om te kijken! En ik ga zeker nog een keer naar een baseball game tijdens mijn reis door de VS. 

Op mijn vrije dag zijn we naar Portland gegaan. Zelf vond ik Portland niet een extreem interessante stad en daarnaast was het ook nog eens bloedheet. Ik heb wat rondgelopen met een aantal meiden en daarna heb ik met een van de Amerikaanse meiden die ik hier heb leren kennen ongeveer 4 uur lang in de verkoelde Starbucks gezeten en gepraat over Nederland en Amerika en over onze levens. Het was misschien geen mega interessante dag, maar net zoals vorige keer is het op zo een dag belangrijk dat je lekker je rust pakt in plaats van dat je rond gaat rennen. We zijn 24/7 aan het werk en ik merk dat mijn batterij nog op 40% staat. Het is lastig om die batterij weer vol te krijgen, dat gaat ook niet lukken, maar dat maakt niet uit want ik heb het naar mijn zin en over 2,5 week kan ik lekker een paar maanden die batterij opladen.  

Inmiddels kan ik na zes weken wel zeggen dat ik een deel uitmaak van deze community. Zoals ik al genoemd heb waren de eerste weken behoorlijk lastig vanwege de taal, omgeving en een nieuwe cultuur. Maar ik sta nu elk uur in mijn eentje voor een groep met kinderen die ik tennis les geef, ik ben comfortabeler met het leiden van de kinderen in activiteiten en ik heb engelse boeken gekocht om mijn woordenschat te vergroten (ik had deze boeken vorige sessie al gekocht maar aangezien ik toen geen tijd had om te beginnen aan de boeken ben ik pas deze sessie begonnen). Zelfs mijn hoofd-counselor, Hannah, heeft mij vandaag gemeld hoe blij ze is dat ze mijn hoofd-counselor is, dat ze trots op me is op de manier hoe ik me heb ontwikkeld in alle mogelijke manieren (tennis, connectie met de kinderen en andere counselors, taal en mijn zelfverzekerdheid in het algemeen is versterkt) Dat was natuurlijk fijn en leuk om te horen!

Vandaag hadden we een lunch bunch en dat betekend dat je met een hoofd-counselor en een aantal andere counselors bij elkaar gaat zitten tijdens de lunch en je dan gezamenlijk een aantal vragen beantwoord. De vragen gaan voornamelijk over hoe comfortabel je bent op het kamp en wat de leiding nog zou kunnen verbeteren. Vandaag werd ook de vraag gesteld: "wat zou je nog willen bereiken deze sessie?" En ik kon hier eigenlijk geen antwoord op bedenken. Ik denk dat ik mijn doel al bereikt heb. Ik ben buiten mijn comfort zone gestapt door voor 9 weken lang op een zomerkamp te gaan werken aan de andere kant van de wereld, ik heb mijn engels behoorlijk verbeterd, ik voel me inmiddels 100% comfortabel als ik een groep met kinderen les moet geven en ik heb meerdere malen te horen gekregen van de campers wat een leuke en goeie counselor ik ben. 

Oftewel Mijn doel is bereikt, alles wat ik wilde verbeteren en wilde bereiken is gelukt! Ik ben klaar om te reizen! Klaar om het volgende hoofdstuk aan te gaan. Het aftellen is begonnen... 

'Klein voorvalletje': 

Vlak voordat onze kinderen arriveren op de campus krijgen wij als counselors een korte briefing over onze kids. Deze briefing is in je bunk samen met je co-counselors en je hoofd-counselor. Wij krijgen dan kort samenvattend te horen wie onze kids zijn en of er nog bepaalde dingen waardevol zijn om van tevoren even te vermelden. Op dat moment komen voornamelijk bijzondere thuissituaties, heimwee en allergieën tevoorschijn. Nu weten wij dat deze kinderen voor 3,5 week naar kamp worden gestuurd voor $7.775 maar een van onze meiden had wel een erg aparte note. WANT: Charlotte is nergens allergisch voor, maar ze kiest er zelf voor om gluten vrij te zijn... De reactie van ons als counselors was dat we uitbarsten van het lachen. En ook onze hoofd-counselor kon, ondanks dat ze dit nieuws al wist, zichzelf niet inhouden. VRIJWILLIG GLUTEN VRIJ?!!!! WHY??? Hahahaha voor de rest hebben onze kinderen in principe geen rare eisen of situaties waar we hun mee moeten helpen hoor...