Mijn eerste twee weken in New Hampshire

Wauw het is al twee weken geleden dat mijn reis begon op Schiphol Airport Amsterdam, 18 juni.

Locatie: Summer Camp wicosuta in New Hampshire!

Reis: Gevlogen van Amsterdam naar Kopenhagen en van Kopenhagen naar Boston.

Met vijf anderen counselors van Wicosuta zijn we van Boston airport nog 2,5u naar het noordwesten gereden. Rond 10u 's avonds kwamen wij, in het donker, pas aan op Wicosuta.

Geen benul van waar ik nou precies terecht gekomen was. Maar alleen al aan de organisatie te merken bleek dat ze hier alles wel in orde hadden. Dat bleek vooral toen ik mijn introductie bunk kwam (de huisjes op het kamp waar we in slapen) want mijn koffer en rugzak lagen al voor me klaar naast mijn bed.

Ondanks dit goed georganiseerde ontvangst voelde ik mij de eerste 3 dagen behoorlijk alleen. Ik kwam er al snel achter dat iedere counselor als moedertaal Engels sprak, wat voor mij nogal heftig was.

De introductie dagen waren lang en vooral vermoeiend. Maar op vrijdag kregen we nieuwe bunks. De indeling voor shift 1. 3,5 week in een bunk met de kinderen en 2 andere counselors.

Ik wist nog geen minuut met welke meiden ik een bunk geplaatst was en alles viel meteen op zijn plaats! Ik was geplaatst met de twee leukste en gezelligste meiden die ik tot nu toe ontmoet had. Anna uit de VS en shona uit Engeland. Precies mijn type meiden. We kenden elkaar nog helemaal niet maar we waren heel blij en renden, zonder ons even aan elkaar voor te stellen, lachend en juichend naar ons nieuwe bunk.

En ineens waren alle twijfels van de eerste dagen weg.

En wat voel ik me hier nu thuis.

Naast de twijfels die ontstonden over de sociale contacten kreeg ik twijfels over het tennissen. We hebben echt de leukste tennis crew. 3 jongens (tommy, Jezus en Felix), 3 meiden (ik, skye en Lilly) en onze mannelijke hoofd coach (steve). Mijn twijfels bestonden toen we onze trainingen gingen voorbereiden en ik zag hoe goed iedereen kon tennissen. Maar toen sprak mijn coach de legendarische woorden uit: “It doesn’t matter how good you are, i’t matters how much you care. If you act like you know a lot they will not see that you actually don’t". 

En daar ben ik het volkomen mee eens. Deze uitspraak heeft mij ontzettend geholpen. Ondanks dat was eerste tennis les zwaar. Dat kwam niet zo zeer door de les die we gaven. Het probleem was die drempel overstappen qua taal.

Uiteindelijk keeg ik van iedereen complimenten over hoe goed mijn Engels is en sommigen vergeten dat ik niet van hier ben maar uit Nederland kom. De kids uit mijn bunk waren er zelfs zwaar van overtuigd dat er engels gesproken wordt in Nederland en dat het dan ook mijn moedertaal was. 

De lessen gaan steeds beter en beter en ik sta nu regelmatig in mijn eentje een uur voor een groep.

Ik krijg van veel mensen complimenten over mijn lesgeven, mijn taal en hoe ik met de kinderen om ga. Wat mij alleen nog maar meer zelfvertrouwen geeft. 

Na 2 weken tijd kan ik zeggen dat ik mij op een schaal van 1-10 mij compleet (10) thuis voel hier. Ondanks dat de eerste dagen heftig waren. Ik kom hier ontzettend tot rust. Ondanks dat ik hier 24/7 werk. De kinderen zijn leuk, ik mag de hele dag op de tennis baan staan, ik woon samen met leuke counselors en leuke kinderen en het meest rustgevende is misschien nog wel dat mijn telefoon diep opgeborgen in de staff lounge ligt en er alleen uit komt in mijn vrije uren. 

Camp voelt alsof je op een andere planeet zit. Ik heb geen flauw benul van welke dag het is, de tijd weet ik wel want dat is belangrijk voor de lessen. Maar verder voelt camp als een compleet andere wereld. En ik geniet er van.