The honeymoon is over...

Week 3

Locatie: Summer Camp wicosuta in New Hampshire

Reis: Ben&Jerry factory, Burlington, Wellington state park 

De titel, je zal wel denken... waar gaat dit nou weer over... Nou, ik begreep het zelf ook niet helemaal toen ik het voor het eerst hoorde.  Dit kwam omdat onze bunk nog niet in die fase terecht gekomen was. Kennelijk waren alle andere counselors om ons heen wel al in die fase terecht gekomen. Onze hoofd counselor kwam met deze benaming. Ik zal "die fase" even voor je schetsen: 

Stel je voor dat er 3 camp counselor zijn en deze counselors moeten voor 9 meiden van twaalf jaar zorgen... En aan het begin is alles nog leuk en aardig. Maar er komt een moment dat het niet meer allemaal leuk een aardig is... naja dan is de honeymoon dus over. 

Toen dit begrip naar voren kwam begreep ik er precies niks van. Alles was nog koek en ei. Maar nadat de kinderen hier 1,5 week waren begon ik het enigszins te begrijpen. Dit kwam voornamelijk doordat we onze campers steeds beter leerde kennen (ze weten waar je zwakke en sterke punten zitten en proberen je vooral op je zwakke punten te pakken), de persoonlijkheden van je campers komen steeds duidelijker naar voren (positieve en negatieve kanten) en er ontstaan conflicten tussen de campers. 

Inmiddels is een van onze campers naar huis vertrokken vanwege persoonlijke omstandigheden. Dit viel erg zwaar bij onze meiden. Daarnaast ontstonden er de laatste dagen wat spanningen tussen de meiden. Maar dat is geloof ik behoorlijk normaal na 2 weken met elkaar samen te leven. 

Ik heb afgelopen weken aardig wat complimentjes mogen ontvangen van de hoofd staff en de leiding van Wico over hoe ik dingen tot nu toe heb aangepakt. Ik heb zelfs van een aantal van mijn campers gehoord: "Will you are the best counselor, you are extremely relaxt". Dus heel wat complimentjes gekregen die mij ontzettend goed doen. De onzekerheden die ik had zijn verdwenen!

Naast de vele positieve ervaringen is een van onze tennis counselors, Lilly, vertrokken. Het leven hier was niet gemaakt voor Lilly. Ze is gisteravond vertrokken naar huis. Dus inmiddels hebben wij nog maar 6 tennis counselors over... Erg jammer, Lilly was een leuke aanvulling tot ons team. 

Inmiddels heb ik ook twee vrije dagen gehad. We zijn met een aantal meiden naar Burlington Vermont gegaan, dit was vorige week. We hebben eerst in een hotel in Plymouth geslapen. De dag werden we opgehaald en vertrokken we naar Burlington. Op de heenweg zijn we naar de Ben&Jerry factory geweest. Burlington is qua centrum niet heel groot. Er zijn wat winkels en we hebben gewoon een beetje rond gelopen. We worden altijd vervoerd door de gele schoolbussen, wat het laat voelen als een schoolreisje. De schoolbussen worden geregeld door Wicosuta. Comfi zijn de bussen niet maar dat mag de pret niet drukken. 

Gister had ik ook een vrije dag. Een van de meiden die ik hier heb leren kennen, Crystal, woont hier in de buurt en heeft haar auto hier staan. We zijn met 6 meiden naar wellington state park gereden. Een mooi strand aan het meer. En daar hebben we de hele dag een beetje gelegen, gezeten en gezwommen. Een heerlijke relax dag. 

Op je dagen vrij is het heel raar om van de campus af te zijn. Het voelt heel onnatuurlijk en aan het eind van de dag wil je eigenlijk ook weer heel graag terug. Omdat je alles doet op de campus: les geven, wonen, eten enzovoort. Het voelt niet alsof je aan het werk bent omdat je er de hele dag rondloopt feitelijk gezien ben je juist 24/7 aan het werk.  

Aangezien ik hier heel wat aparte dingen meemaak, voornamelijk omdat er hier alleen rijkelui kinderen rondlopen of vanwege de Amerikaanse cultuur waar ik soms niks van begrijp, vond ik het een leuk idee om wat voorvalletjes kort te vertellen aan het einde van mijn posts. 

Dus hierbij mijn eerste 'klein voorvalletje': 

Vanaf dag 1 is dit mij al opgevallen. En ik weet niet waarom mij dit zo is opgevallen. Maar het irriteerde mij eigenijk al vanaf het begin. Het klinkt waarschijnlijk extreem hilarisch en je zult denken, waar maak jij je druk om? Maar vanaf dag 1 is mij iets opgevallen. Als er iemand niest dan zeggen wij in Nederland "gezondheid" en in Amerika zeggen ze "bless you". En dan zal je wel denken, waar gaat dit verhaal heen? Nou in principe zeggen wij het niet met 947632 mensen in koor, dat gebeurd hier wel. Als iemand niest dan zeggen wij niet met 947632 mensen bless you, bij ons zijn het er meestal 1 of 2. Ik zal het voorval even schetsen, de eerste keer dat dit mij overkwam: Dag 1 in 'the playhouse' luisterend met de complete staff naar een introductie en iemand van de staff, in het publiek, niest. Meteen, ik overdrijf niet, minstens 14 man die zegt: "bless you". Ik begon er de andere dagen op te letten en ik begon me er aan te irriteren. Het was zo raar. Alsof het een wedstrijd was en als je "bless you" zegt dat je dan bonus punten krijgt. Ik begrijp er nog steeds helemaal niks van, na drie weken. Uit principe heb ik ook besloten dat ik het niet ga zeggen. Ik heb het twee keer gezegd, en daarna begreep ik niet helemaal waarom, de vibe drong niet tot mij door. Dus ik ben er maar mee gestopt. Ik zal inmiddels wel aardig wat punten achter lopen maar who cares? hahahaha...